Albert Greving 1963 te Hijken.
Hoewel Albert Greving uitsluitend stillevens schildert, zijn zijn onderwerpen in dit genre niet altijd even alledaags: venkel in plastic verpakt of peren in plastic met daarachter groentekratjes, een goedkope vaas of een jampot. Met uiterste precisie en in vele laagjes verf bouwt Greving zijn stillevens op. Afgewogen en met subtiele kleurverschillen wordt bijvoorbeeld een schelp verbeeld. Het wit-grijze object wordt weergegeven tegen een wit-grijze achtergrond in net even andere nuances. Het onderwerp leent zich voor meer studie, want Greving heeft ook schilderijen gemaakt met twee of drie schelpen of met een schelp in een andere vorm.
De enorme rijkdom aan vormen boeit hem en vraagt er om uitgebeeld te worden. Soms wordt hij toevallig getroffen door een onderwerp. Zo stoorde het de kunstenaar dat tegenwoordig alles, ook de groente, in plastic wordt verpakt. ‘Op een gegeven moment valt dan, eigenlijk terloops, op wat dat plastic optisch doet, hoe schittering, weerspiegeling en kreukels de vorm breken, de verschillen in glans van verschillende soorten plastic en hoe bijvoorbeeld bij venkel in een plastic zak parelmoerachtige tinten verschijnen.’ Het schilderkunstige element bepaalt dus de keuze om dit onderwerp te verbeelden.
De eigentijdsheid van een hedendaags stilleven hoeft volgens de kunstenaar niet benadrukt te worden. Dan dreigt het werk karikaturaal te worden. De manier van zien van de dingen door de schilder is op zich al aan zijn tijd gebonden. Daarin is het eigentijdse te herkennen. Aan de Academie Minerva te Groningen heeft Greving het vakmanschap geleerd, maar zoals bij de meesten van zijn collega’s is dit technisch kunnen slechts een hulpmiddel om iets anders neer te zetten. Voor Greving is dat de verwondering over de schoonheid van eenvoudige of banale dingen. Die verwondering legt hij vast in een sfeer van rust, intimiteit en zuiverheid. De dingen worden getoond zoals ze zijn. Ondanks hun eenvoudige onderwerp en zachte tonen zijn Grevings schilderijen steeds aanwezig; ze eisen ruimte en aandacht op. De toeschouwer wordt uitgenodigd zorgvuldig te kijken en er de tijd voor te nemen.
De kunstenaar vindt het stilleven een ideaal genre, omdat compositie en belichting naar eigen hand gezet kunnen worden. Dan gaat het om de vorm, het materiaal, het effect van licht dat er op schijnt en de verhouding van de voorwerpen tot de ruimte. Ieder ding wordt geconcentreerd, in detail en zonder opsmuk geschilderd. Elke ‘verfraaiing’, zoals een losse verftoets of oneigenlijke kleuren zijn uit den boze. De eerste opzet van het schilderij is voor de kunstenaar het belangrijkste: die is vrij direct, haast impulsief en vrij compleet. Is die opzet goed, dan probeert hij in de verdere uitwerking die aspecten die hem bevallen, vast te houden. Laag over laag wordt het schilderij opgebouwd, waarbij de kunstenaar weinig verf per laag gebruikt. Dit kost weliswaar meer tijd, maar biedt ook de mogelijkheid direct in de juiste toonwaarde te werken. Iedere nuance wordt met dezelfde intensiteit geschilderd. Met deze manier van schilderen wordt de verandering van kleur en vorm onder invloed van het licht tot in detail inzichtelijk gemaakt en worden de objecten bijna tastbaar aanwezig. Het is met name dit aspect dat het oeuvre van Greving zo interessant maakt.
Bron: https://www.artrevisited.nl
Studierichting: Autonome kunst.
Docenten: Wout Muller, Ger Siks, Gooitzen de Jong en Matthijs Röling .
Opleiding: 1983-1989 ABK Minerva, Groningen.
1995: toekenning Hielke de Vries Prijs
(jury: C.O. Jellema, Diederik Kraaijpoel, Petri Leijdekkers, Wout Muller, Matthijs Röling , Ben J. Snijders)
Sinds 1997 lid van het Drents Schildergenootschap.
Werk aangekocht door de provincies Groningen en Drenthe en door de ING.
2002: aankopen door het Drents Museum, Assen