Paul Christiaan Bos
geboren te Haarlem in 1956, koos ervoor in zijn werk vijfhonderd jaar oude technieken toe te passen omdat deze voor hem de enige manier zijn om de intensiteit van een landschap, of het karakter van een persoon of dier, zo diepgaand mogelijk te kunnen weergeven. Deze in onbruik geraakte technieken moest hij zichzelf eigen maken. Zijn keuze verplicht hem bovendien zijn eigen verven te maken.
Uit beroemde naslagwerken, manuscripten uit de Renaissance en daarnaast contacten met de restauratieafdeling van het Rijksmuseum, leerde hij over de jaren op de juiste wijze verf te maken.
Paul Christiaan Bos stelt extreme eisen aan zijn werk. Het gaat hem niet zozeer om de detaillering als wel de kleur en het “innerlijke licht”, dat de verf moet bezitten. Om die te bereiken moet hij in lagen werken. Om de verf tot leven te brengen en als het ware licht te laten uitstralen, komt tussen elke laag een zogenaamde “withoging” van zijn speciale tempera. Deze tempera wordt gemaakt van zeldzame balsems en de eieren van zijn kippen (een 16de-eeuws ras), die daarvoor een bijzonder dieet moeten volgen. De pigmenten die hij gebruikt worden vaak van handgedolven mineralen gemaakt. Alleen op deze manier kan hij namelijk bereiken wat hij nastreeft, namelijk dat het “zonlicht” als het ware van binnen uit de verf komt. Zijn werken zijn verspreid over de hele wereld.
Sinds het voorjaar van 2011 heeft Paul Christiaan Bos zich volledig toegelegd op zijn “Uilen Project”, ook wel “The Owlery Project” genoemd, een “intense zoektocht naar echo’s van de oermens in onszelf”. In 2012 kreeg hij een ernstig auto-ongeluk, dat het onmogelijk maakte om zijn oude, zeer intensieve manier van werken voort te kunnen zetten. Hij moest een geheel andere manier van werken uitvinden. De Uilen bleken, naast een bron van inspiratie, ook een redding. Daarnaast is hij over hen gaan schrijven.
Met hulp van biologen begon Het Uilen Project met het bouwen van een grote Uilenburcht — een beschermde natuurlijke plek waar een ouderpaar in veiligheid hun jongen kunnen grootbrengen. De twee kerkuilen die daar leven, Coppernickle en Feline, en de kerkuilen uit de omgeving die de Burcht en het uitstekende jachtgebied vaak als verzamelplek gebruiken, worden door Paul dagelijks, in de late of juist heel vroege uren, zonder verstoring vanuit schuilhutten geobserveerd. Vanaf het begin van dit project houdt de kunstenaar een dagboek bij over de uilen en maakt aantekeningen, prachtige schetsen en schitterende schilderijen van ze.
