Jantina Peperkamp
Bij de schilderijen van Jantina Peperkamp wordt het eindresultaat in hoge mate bepaald door de energie die ontstaat tussen kunstenaar en model, waarbij de kunstenaar als waarnemer en registrator fungeert.
De keuze voor een model wordt bepaald door de mate waarin zij zichzelf herkent in deze persoon. Zij beschouwt al haar schilderijen als zelfportretten. Een fotosessie vindt plaats.
Daarna volgt de schets op papier, deze is zeer gedetailleerd. De schets wordt minutieus overgenomen op een paneel. Het schilderij wordt daarna zorgvuldig opgebouwd uit heel veel dunne lagen acrylverf, waarbij steeds een stapje verder wordt gegaan met de detaillering. Het eindresultaat is een realistisch portret met een geheel eigen identiteit. Daarnaast zijn er de ongebruikelijke uitsneden die haar werk heel herkenbaar maken. Zij ontdoet zich daarbij van al het overbodige en streeft ernaar alleen het essentiële te behouden.
Haar schilderijen worden door allerlei kijkers verschillend geïnterpreteerd. Zij vindt dit heel bijzonder en voelt niet de behoefte zich in deze beleving te mengen. Een schilderij kan voor de een eindeloos verdriet uitstralen, terwijl de ander er juist hoop in vindt. Beide opvattingen zijn legitiem; het gaat hier immers om de gevoelens van de toeschouwer.
Als zij ten slotte nog iets over haar eigen werk zou moeten zeggen, dan is het dat haar opvalt dat er altijd een bepaalde eenzaamheid, kwetsbaarheid van uitgaat. Dit stopt zij er niet bewust in, het gebeurt, maar zij kan het wel goed plaatsen.
